W czasach pokoju (niem. Friedenszeit), po ukończeniu dwuletniej (w przypadku piechoty) zasadniczej służby wojskowej, żołnierz armii kajzera przechodził do rezerwy, której okres obejmował mężczyzn pomiędzy 22 a 27 rokiem życia. W tym czasie mógł zostać ponownie zmobilizowany i wówczas przede wszystkim, przydzielony do rezerwowych pułków (niem. Reserve Infanterie Regiment - w skrócie R.I.R.), które aktywowano. Miało to na celu wykorzystanie potencjału mobilizacyjnego poprzez powołanie możliwie dużej ilości formacji bojowych. Dlatego czynne pułki posiadały swoje numeryczne odpowiedniki w pułkach rezerwowych, których w stanie spoczynku było 113 (objętych planem mobilizacyjnym).
Dienstpflicht - schemat przebiegu służby wojskowej w armii kajzera. Z kolekcji Autora.
Wg. przedwojennych regulacji rezerwowe pułki piechoty miały w 36-60% składać się z żołnierzy rezerwy, 39-62% rezerwistów Landwehry I, a także 1-1,5% żołnierzy służby czynnej (Aktive). Kadrę dowódczą z kolei stanowili oficerowie służby czynnej. W chwili wybuchu I wojny światowej, rezerwowe pułki piechoty sformowane podczas I mobilizacji (tj. 02.08.1914 r.), liczyły 26 oficerów i 1038 szeregowych oraz podoficerów.
Atelier grupy żołnierzy 4 kompani pruskiego 253 R.I.R w 1914 roku. Zwracają uwagę charakterystyczne "R" na pokrowcach Pickelhaube wskazujące na przynależność do pułku rezerwowego. Z kolekcji Autora.
Straty w letnich kampaniach roku 1914 wymusiły sformowanie nowych rezerwowych pułków, jednakże przy zmianie stanu liczbowego ich żołnierzy. Według wytycznych z września 1914 roku, nowe pułki miały liczyć 21 oficerów i 947 żołnierzy oraz podoficerów. R.I.R. 272 powstał natomiast w oparciu o kolejne wytyczne, tym razem z 20 grudnia 1914 roku, według których stan pułku mógł liczyć 900 szeregowych.
